Hierdie week het ons gefokus op die geestelike gemeenskap van die kerk. Dit is nie net 'n struktuur nie, maar 'n liggaam waar elkeen 'n plek het. Ons het gesien hoe gebed ons anker, hoe ware geloofsgemeenskap mekaar dra en opbou, hoe liefdevolle verdraagsaamheid die eenheid bewaar, en hoe Christus se liggaam saam funksioneer wanneer elkeen hul geestelike gawes gebruik. Die hoogtepunt was die nagmaal – ’n heilige oomblik van herinnering, gemeenskap en hoop. Dissipelskap gebeur nie in isolasie nie, maar word geleef in verhouding, met God en met mekaar.
"Want waar twee of drie in my Naam vergader, daar is Ek in hul midde." – Matteus 18:20 (AFR53)*
Hallo, dit is weer ek – daardie gewone dissipel wat net wil aanhou leer om Jesus te volg. Hierdie week was vir my ‘n herinnering dat ek nie alleen is nie. Ek volg Hom nie op ’n eensame pad nie. Ek stap saam met broers en susters, en saam vorm ons ’n liggaam wat Hy liefhet.
Ek het begin met gebed, en onthou toe weer daardie tye toe Jesus Hom onttrek het om alleen te gaan bid. Hy het ons gewys dat gebed nie ’n vertoning is nie, maar ’n verbintenis. Ek het myself weer in daardie stil kamer gesien met die toe deur, net ek en die Vader. En ek het onthou ek is nie net geroep om te vra nie, maar om teenwoordig te wees.
Maandag het my laat dink aan ons vroeë dae toe ons saam gebid, saam gehuil en saam volhard het. Gemeenskap het ons gedra. Ek onthou hoe 'n broer sy enigste jas vir ‘n ander gegee het. Ek het besef dat bemoediging is nie ’n ekstra nie, dis deel van oorlewing.
Ek het gedink aan hoe moeilik dit soms was om met andere oor die weg te kom – selfs tussen ons dissipels. Daar was wrywing, verskille, en soms misverstande. Maar Jesus het ons nie geroep om te vlug nie, maar om mekaar in liefde te verdra. Dis waar ek begin het om stadig, geduldig en met ‘n sagte hart te probeer liefhê, soos Hy ons liefhet.
Ek onthou die gebed wat Jesus daardie aand gebid het – dat ons een sal wees soos Hy en die Vader een is. Ek was daar. Ek het daardie gebed gehoor. En tot vandag toe tref dit my: Jesus het vir ons eenheid gebid. Nie vir gemak nie. Nie vir status nie. Maar dat ons een mag wees, want dít is wat die wêreld sou wys wie Hy is.
Donderdag het my weer herinner dat ek nie alles het nie – maar dat ek iets baie belangriks het. ‘n Gawe. ‘n Rol. Ek onthou toe Jesus vir Petrus gesê het: “Voed my skape.” En ek het begin raaksien hoe elkeen van ons geroep is, met genade, en met ‘n taak. Nie om te wys nie, maar om te dien.
En toe kom gister. Die nagmaal. Ek onthou daardie nag toe Hy die brood geneem het, dit gebreek het, en gesê het: “Dit is my liggaam... vir julle.” Ek het toe nie ten volle verstaan nie, maar nou weet ek: elke keer as ek daardie brood eet en wyn drink, getuig ek: Jesus het gesterf, en Hy sal weer kom. Dis heilig. Dis hoop. Dis ons eenheid in Hom.
Wil jy saam met my bid?
Ons Vader,
U het my nie alleen geroep nie,
maar geplaas in ’n familie van geloof.
Dankie vir gebed, waar ek U ontmoet.
Dankie vir mede-gelowiges,
waar ek dra en gedra word.
Help my om liefdevol te verdra,
om eenheid te bewaar,
om my gawe te gebruik,
en om nooit die kruis te vergeet nie.
Ek wil in U liggaam leef, in waarheid en in liefde.
Amen.
Neem daardie papier wat jy verlede week agter jou deur of in jou kas geplak het, en voeg daarby watter boodskap hierdie week jou die meeste aangespreek het en hoekom. Plak die papier weer op sy plek daar agter die deur of in die kas.
Nooi iemand na ete en gebruik daardie tyd om geloof en getuienisse te deel.
"Want waar twee of drie in my Naam vergader, daar is Ek in hul midde." – Matteus 18:20 (AFR53)*
Leef ek as deel van ‘n geloofsgemeenskap, of probeer ek alleen volhou?
Waar is daar iemand wat ek moet bemoedig, of met wie ek weer eenheid moet soek?
Hoe kan ek my gawe gebruik om ander te dien?
Watter waarheid van die nagmaal raak my die diepste, en hoekom?